جمعه، مهر ۱۹، ۱۳۹۲

"هستی"، نمی بخشاید وُ ما- باید نبخشیم / شعر / رضا مقصدی

این شعر که به مناسبت روز مبارزه با اعدام سروده شده، روز گذشته دهم اکتبر، در جمع معترضین به اعدام، و در برابر سفارت جمهوری جنایت اسلامی ایران در شهر فرانکفورت، توسط یکی از اعتراض کنندگان خوانده شد.
 
رضا مقصدی



              "هستی"، نمی بخشاید وُ ما -
                                           باید نبخشیم. 
در شادمانی های هستی
انسان ، حضوری،  مست دارد.
باران، به جان ِعاشق اش باید ببارد. 
آواز را در جان ِ او شوری ، شگرف ست.
وقتی درختش را بهاران ، می سُراید
وقتی که رختش ، بیقرار ِ آفتاب ست –
او را چه ترسی از شقاوت های برف ست .؟
 
همزادِ آتش های دیرین
همریشه ی آب است وُ خورشید.
 
در مهربانی های جاری
شادی ِ شور ِ زیستن را
در چشمهایش می توان دید.
 
باید زمین ، بر خود ببالد
دستی به دستِ این چنین ، سرمست دارد.
 
آن کیست اما؟
آن کیست می خواهد چنین ، مستی نباشد؟
آن کیست می خواهد که این زیباترین را -
از باغ ِ ما بردارد وُُ بر دار دارد. ؟
 
" هستی" ، نمی بخشاید وُ ما
باید نبخشیم-
آن دست ِ پستی را که با ما کار دارد.
                                               
                                                     
  کلن-   10 اکتبر روزجهانی مبارزه با اعدام
 

هیچ نظری موجود نیست: